Dün sabah erken saatlerden itibaren bizim sitenin otoparkı hareketlenmeye başladı. Bir gün önceden yönetici bey guruptan yazıp haberdar etmişti, yarın dizi çekimi için gelinecek diye. Tabii ki alışıktık çünkü yan binamızdaki özel bir sağlık kurumunda sık sık dizi çekimi yapılıyor , fakat bu kadar araç genelde sokak aralarına ya da yandaki isparka park ediyorlardı. Bu sefer bizi tercih etmişler. Yalnız her geldiklerinde bu dizi sektöründeki karışık gibi görünen düzenli çalışmaya hayran kalıyoruz, tık tık ,her şey onca insan karıncalar gibi bir şekilde intizamı bozmadan ,her işi tertemiz hallediyor, gerçekten gittiklerinde gelmiş olduklarını belli eden hiç bir emare bırakmıyorlar.
Araba ile dış kapıya kadar bıraktı eşim, biz hallederiz dedim. Bahçeye girdiğiniz anda bir insan seli, sağdan soldan, her yerden insanlar bir yerlere girip çıkıyor. Koskoca puntolarla POLİKİLİNİKLER yazmışlar. Sanki İstanbul havaalanı!! kadar büyük bir giriş. Kalabalıkla beraber girdik kapıda bir güvenlik dedektörü var lakin kimsenin hatta güvenlikçinin bile takdığı yok sağından solundan herkes girip çıkıyor. İçeri girişteki alanda bir danışma var sorduk KBB nerede diye, çok şükür ki ''Birinci katta, şurada merdivenler var'' dedi. Şuradaki merdivenlere yöneldik hemen çünkü asansörler gelip gittikçe açılan kapılardan görülene göre; içerisi iş saatlerindeki marmaray kalabalıklığında. Binilmesi imkansız duruyor. Neyse çıktık yukarı yine danışmada tatlı bir kızcağız, randevu kağıdımızı alıp kaydımızı açtı, babama yaşını gördükten sonra hürmetlerini sundu(Bu gerçek) bizi yönlendirdi. Neyse ki bu kalabalık karşısında biraz hoşumuza giden bir şey oldu bu . Koridordan dümdüz gidin en sonda hafif sağ yapın orada 2. oda. Yürü yürü bitmiyor , upuzuuun , dar bir koridor. Kalabalık ,kalabalık sıra sıra odalar, bekleyen insanlar.Neyse bulduk odamızı Doktorumuzun adı yazıyor, babamın ismi de beşinci sırada ekranda belirmiş. Ona yerde bulup oturttuk karşı koridorda. Bekliyoruz. O sırada yanıma gelen kadın ''Oh nihayet buldum kardiyolojiyi' diye nefes nefes kıpkırmızı yüzle soluklandı, boncuk boncuk terlemişti. Sonra kardiyolojiye doğru ilerledi. Tek tek içerden çıkan hastalarla bizim sıramız da nihayete erdi ve ekranda ismini görünce içeri girdik. Çok genç bir doktor bilgisayar ekranı başında yanında başka bir herhalde dr. bilmiyorum. Neyse artık sordu derdimizi, baktı falan daha önce gittiğimiz yerleri söyledik bir şey demeden sizi biyopsi için servise göndericem, hatta hemen yarın 8.katta, saat 3'de ama biraz beklersiniz(o birazı tahmin etmek güç değil, zaten 8. kata çıkmak namümkün, hem sen ne anladın da hemen biyopsi istiyorsun..Neden celallendin ?derseniz onu da yazayım ;meğer bizim kapıda ismi yazan Dr. Hasan bunun artık hocası mı, nesi anlayamadım ama 'ben değilim' diye mırıldanıp bizi yolculadı. İlk kez şehir hastanesine gelmiş biri olarak ben niye hala sen de kimsin? intörn müsün, pratisyen misin ,kimsin? Biz sen Dr. Hasan'sın diye geldik, Dr.Hasan'a sevk olunmuşuz ,yeni gelen sevimli Aile hekimi doktor hanım kızımız tarafından. Kocaman yazmış kağıtta Dr. Hasan. Sen niye kendini tanıtmadan muayene edip, bir de biyopsi diyerek evham salıyorsun, 'dermatolog gördü mü ' diyorsun, 'görmedi' diyoruz. Önce bir dermatologa gidin, desene yavrum. Hemen biyopsi falan.
O hızla çıktık DR. Hasan olmayan Dr.un muayenesinden, merdivenlerden inip, sıkış tıkış insan dolu kapıdan çıkıp devasa bahçeye attık kendimizi. Derin derin nefes aldık. İlk işim özel bir hastaneden dermatolog randevusu almak oldu. Bakalım o ne diyecek. Yani koca koca binaları yapmışlar da oraya annemle babam tek gitseydi, kaybolurlardı .Bu arada bu hastaneye sık giden bir arkadaşım ; genelde ismi yazan doktorlar yerine asistanlarının muayene ettiğinin olağan bir durum olduğunu söyledi. Yine de Allah eksikliğini göstermesin , muhtaç da etmesin diyerek kapatayım bu devasa hastaneler konusunu..
Sonuç mu?
Gittiğimiz dermatolog Dr. sağolsun ufak bir müdahele ile sorumuzu halletti. KKB ile hiç alakası olmayan bir durummuş. Sağolsun.. İçimiz rahat eve döndük.
Gökyüzü öyle mavi ,güneş o kadar parlak ki dışarı çağırıyor, çık dolaş tadını çıkar diyor. Öyle yaptık. Düzenli yürüyüş yapamayanlardanım. Ama böyle kışın ortasına denk gelen tadımlık bu havaları değerlendirmek lazım. Biraz yürüdük sonra yıllardır gittiğimiz Yakacık'taki Ayazma çay bahçesine gittik. Bu mekan kapanırsa gerçekten üzüleceğim bir yer, çocukluğumdan beri gelirim ama ne yazık ki en boş en sakin günlerini yaşıyor. Yaz kış oturacak yer bulunmayan yer de şimdi tek tük masa dolu oluyor. Pandemi de bile böyle değildik, diyor yılların emektar çalışanı. Fiyatlar arttı , müşterisinin ise harcama gücü düştü. Buraya geldiğinde semaverle çayı ortaya alan insanlar şimdi bir bardak çaya zor bütçe ayırıyor. Tabi esnafta artan fiyatlarına neden olan pek çok madde sıralıyor. Sonucunda fiyatı daha pahalı ama porsiyonu daha az yiyecek sunuyor. lezzet ise burada değişmemiş,aynı o bildiğimiz eski tat. Bir de fiyatı arttırıp, porsiyonu azaltıp, lezzeti, tadı tuzu beter edenler var. Bilindik bir tatlıcı /dondurmacı da bir porsiyon baklava istedik geçenlerde inanın öyle yapıs yapış hamuru olan baklavayı, evde olsa kimse misafirine çıkarmaz. Çalışanda ne yapsın''İletirim'' dedi. Artık iyi bir şey yemek iyi şeyler görmek istiyorsanız ,iyi bir ödeme yapmanız gerekiyor ama sonucu garanti değil yine de. Paranızla rezil olma diye bir lafımız vardır ya o artık daha sık yaşayabileceğiniz bir olay. Her sektörde üstelik.. Hiç bir şeye layık değil bu insanlar, gibi bir durumdayız. Yazık ettik kendimize..
Annem 2024 yılının son haftasında ciddi bir göz ameliyatı oldu. Kendisinde bir kaç yıl önce teşhis edilmiş sarı nokta göz hastalığı vardı. Yılda bir iki kez ,tedavi için, göz içi enjeksiyonu oluyordu. Ama yazın son aylarında yüksek tansiyon atağı geçirip gözüne pıhtı atınca bir gözünün maalesef kanama neticesi görme yetisi kayboldu. Bir süre başka tedavi uygulansa da görme yetisi yerine gelmeyince Vikrektomi ameliyatı olmak zorunda kaldı. Vikrektomi gözümüzü arka kısmında yani esas görme alanımızın bulunduğu, mercek ile retina arasındaki boşluğun temizlenmesi olayına deniliyormuş. Annemde o kısım kanla kaplanınca görme olayı bitti. Bu ameliyat gözün arka kısmındaki kanamaların temizlenmesi için tek çare. Başka durumlarda da vikrektomi ameliyatı tek çare olabiliyor. Zor ve ciddi bir ameliyat tam üç saat sürdü. Neyse ki hala çok iyi genç doktorlarımız var , canla başla çalışıyorlar. Kendi doktorumuz profösör olan hocası ile birlikte yaptılar. Çok şükür başarılı geçti ve üç dört günde toparladı. Tabi henüz görmesi düzelmedi o üç ay sonra yeni bir operasyon sonunda olacak. Bu zor bir süreç. İnsan başına gelmeyince bilemiyor. Sarı nokta babamda da var fakat onunki kendiliğinden durağanlaştı, sıkıntı yaratmadı. Annemdeki farklı bir türü sanırım. Neyse ki bir gözünde diğeri ile yaşamını rahat bir şekilde sürdürüyor.
Bugün doktorumuza gittik, kontrol sonuçları çok çok iyi çıktı. Rahatladım, sevindim. Göz tetkiklerini ihmal etmemek belli aralarla gidip göz muayenesi olmak gerekiyor.
Bu arada Aile Hekimleri yeni Aile Hekimliği Sözleşme ve Ödeme yönetmeliğindeki bazı maddelerin değişmesi talebi ile protesto haklarını kullanarak bu hafta yani 6-10 Ocak 2025 tarihlerinde ,üçüncü kez, bir hafta işi bırakma eylemi yapacaklar. Geçenlerde ilaç yazdırmaya gittiğimizde de baktık çalışmıyorlardı. Sanırım artık her ilacı da yazamayacaklarmış. Biz de konuya oradan vakıf olduk. Yoksa çok fazla gündem olmuyor henüz. Haklarını aramak yasal kurallar çerçevesinde her çalışanın hakkıdır, umarım hem çalışanın ,hem hastanın lehine gerekli olan ne ise yapılır.
Netflix'de *Harlan Coben imzalı beş bölümlük bir mini dizi izledim; Missing You. Harlan Coben romanlarının diziye çevrilmiş halini izlemeyi seviyorum. Bu dizide romandan uyarlanmış. Aile bağları, arkadaşlık ,aşk hem gizemli hem gerilimli olaylarla örülmüş ve bir şekilde umulmadık bir yöne çevrilip sonlanıyor. Kahramanımız güçlü bir kadın rolü çizen Dedektif Kate ,polis olan babasını bir cinayet sonucu kaybetmiş. Bu olayın ardında çok sevdiği nişanlısı da sırra kadem basıyor bir daha da asla irtibat kuramıyor onunla. Aradan on bir yıl gibi bir zaman geçmişken ,kaybolan bir profösör ve kaybolan bir anneyi arama çalışmaları sırasında Kate eski nişanlısının izine rastlıyor ,üstelik birbirinden bağımsız gibi görünen bu iki kayıp vakasının da aslında bağlantılı olduğu ortaya çıkıyor ve olaylar çorap söküğü gibi çözülmeye başlıyor. Kate bu olayları çözmeye çalışırken , kendini yıllardır annesi ve arkadaşları tarafından saklanmış sırların içinde buluyor. Bu sırlarda kayıplarla ilgili mi? O kadar da ipucu vermeyeyim, belki izleyecek olan olur.
Not*Harlan Coben Amerikalı bir roman yazarı, genellikle gerilim, korku, gizemli olaylar üzerine yazdığı romanları ile ünlü.
Geçtiğimiz yıl bizim evin en önemli ve en mutluluk veren olayı kızımızın dünyaevine girmesi idi. 'Dünya Evine Girmek' tabiri yeni evlenen, yeni bir başlangıç yapan, kendilerine yeni bir dünya kuran çiftler için kullanılır. Evlilik sorumluluk isteyen bir müessese, karar vermesi de yürütmesi de hem güzel hem zor olabiliyor. Umarım çok mutlu olurlar. Ülkemizde ekonomik şartlar, sosyal şartlar üstüne bir de İstanbul yaşamı şartları , burada doğmuş büyümüş olsalar da genç insanları bu yaşlarında bunaltabiliyor. Kiralar çok yüksek, mutfak giderleri çok çok fazla ki yeni nesil kadınlar pek yemek pişiren tarafta değil . o da ayrı bir masraf kapısı. Geçenlerde annem için hastanedeydik, asansörde bir yemek getirici genç ile karşılaşınca şaşırdım. ''Ablacım artık sizin nesil son buldu, şimdi hiç kimse evde yemek yapmıyor ''dedi. gerçekten de öyle. Kızım yurtta kalırken onu görmeye gittiğimizde yeni idi bu yemek siparişçiler , yurdun önün vızır vızır motokuryeler gelip gidiyordu. Sonra işyerlerinde görmeye başladık. Şimdi her evin önünde yemek getir götürcüler yemek taşıyıp duruyor. Demek ki yemekler evde pişmiyor,dışardan siparişle geliyor. Biz kendimize eziyet etmişiz demek. İşten gel, koştur koştur mutfağa gir, yemek pişir, topla , yıka. Keza hafta sonu bir kaç çeşit pişir, koy dolaba falan. Şimdi her çeşit sulu-susuz yemek bir uygulamaya bakıyor. Ne kadar sağlıklı ya da sağlıksız ileri ki zamanlarda ortaya çıkar. Her nesil kendi usulüne göre yaşıyor, kendi düzenlerini kuruyor. Bu da kuşak farkını oluşturuyor.
Bunu bugün mutfakta yemek yaparken düşündüm, ben hala yemek yapmayı seven taraftayım. Biraz alışmışlıktan, biraz da gerçekten keyif aldığım ,rahatladığım bir ev işi olduğundan.Bir de anne yemeklerimi seven çocuklarım var. Daha fazla sebebe gerek yok tek bu madde yeter benim için.
Aman neyse işte ; ister dışardan yiyelim ,ister kendin pişir- kendin ye yapalım ,yeter ki ağzımızın tadını bozmayalım.
Koca bir yılı daha devirmişiz, geriye bakınca; ne çabuk geçmiş ,ileriye bakınca ;daha çok var, diyoruz yine yeniden . Geçen yıl gibi bu yıl da İstanbul'da günlük güneşlik bir hava da 2025'e merhaba dedik ve bu gün yeni yılın ilk günü. Özel gün tatillerinde olduğu gibi pazar günü hissinde bir salı günü yaşanıyor. Gece güzel geçti, saat 12 olduğunda sitedeki bloklardan birinin çatısından havai fişekler atıldı, ilk kez oluyor ve çok güzeldi. Sanırım kutlamaları seven yeni bir komşumuz var. Sahilden de havai fişekler fırlattılar , görüntüler neşe saçtı, 10 'dan geriye doğru sayarken içimizde yeni bir yıla girmenin çocukça bir heyecanı vardı. Kısa süreli bir heyecan ve mutluluk anı. 10, 9, 8, 7, 6, 5,4,3,2,1 hoppaaa hoşgeldin 2025. Bu kadar ,gerisi aynı .Tv'de Yılbaşı programı çok fazla seçenekli değildi. TV8 de O Ses Türkiye Yılbaşı özel programını izledik. En eğlenceli hatta tek eğlenceli kanaldı diyebilirim. Yalnız HalkTV yi de es geçmeyeyim. Saat 12 de bir baktık , eski dönemlerin en önemli olayı, dansöz çıkmış. Anadolu Ateşi gösteri gurubu kısa ama nefis bir oryantal gösterisi sundu. Hem de Nesrin Topkapı'dan ders almış bir dansçı tarafından sunuldu gösteri. Ayrı bir nostalji oldu. Bir zamanlar yılbaşı gecesi hangi dansöz çıkacak konusu sansasyon yaratırdı:) Kıyafeti , dansı olaydı dansözlerin. Halk Tv unutmamış konuyu. TV8'de Burat Kut ile neşelendirdi ekrandaki eğlenceyi. O da ayrı bir nostaljiydi. Burak Kut gençliğimizin bebetosu, hala da güzel yüzlü ve güzel sesli bir insan. Yine kanalları zaplarken bir baktık NOW 'da dizi tekrarı var! Özel kanallardan bir tek Kanal D de özlediğimiz Sibel Can'lı müzik programı var, Show'da Güldür Güldür, diğerleri hiç, sanki ' sizin eğlence neyinize' modundalardı. Oysa ne kadar ihtiyacı var insanların haftada bir iki gün şarkılar söyleyip, gülüp eğlenmeye. İnsanların bu ihtiyacını yok sayıp , unutturmaya çalışıyorlar farkında mısınız?
