İstanbullunun en fena derdi..

ocak ayının çarşambası,
tam okulların çıkış saatine denk gelmişiz. Gri puslu bir hava var.Hava kirliliğini ,nefes
aldıkça genzinizi yakan, is kokusundan alıyorsunuz.Tüm minibüsler tıklım tıkış geliyor.
İnsanlar ayakta rahat dursun diye ,içerdeki koltuk sayılarını azalttılar.
Gençliğimde okula giderken ,hatırlarım minibüslerde
ayakta yolcu almak yasaktı. Şimdi hatırlamaz gençler,'' trafik kontrolü '' diye bir şey
vardı gündüz yollarda. Eğer kontrol varsa ,şöför ya da muavini ''ayaktakiler çöksün''
evet evet ,ayaktakiler çöksün ,diye seslenirdi,
yarı bellerinden eğilmiş  3-4 yolcuya. Onlarda aradaki daracık koridorda
çömelirlerdi ,oturuyorlarmış gibi. Kamera şakası gibi.
Şimdi dolmuşta ayakta gitmişsin,oturmuşsun kimse umursamıyor.
Ne ayakta yolcu alıyorsun ,diye şoföre ceza var,
ne de insanların böyle istiflenmiş halde yolculuk yapmaya itirazı.
Kişi kendine değer vermiyorsa, başkaları hiç vermez.
Git de ,var da varacağın yere ,nasıl varırsan var, der.
Ana caddeye yürümeye karar verdik.
10-15 dakika yürüdük.İyi de geldi aslında.
Amma velakin cadde kilit, baş belası trafik durmuş.Arabalar duruyor, yayalar ilerliyor.
Çünkü neden;
caddenin yan tarafındaki tren yolu yıllardır insaat halinde , yolun yarısı kapalı,
köprüler kapalı, yaya geçitleri kapalı.  Neredeyse beş yıldır devam eden bir
Marmaray inşaatı . Sanki atla deve, bitiremediler gitti.
Genç olsak yürü Kartal'a kadar ,nasılsa vasıtaya binsen
gitmiyor, içerisinde oturacaksın.Lakin yorgun ayaklar
öyle demiyor.
 Söylene söylene biraz daha yürüdük,
 trafik hafif açılır gibi olduğu yerde bindik bir alamete,
gidedurduk evimize..
Demişti canısı ''alayım seni çıkışta'' diye. Söz dinlemedim, yorgunluktan bittim..
--------

(foto.int.alıntı)