kim bilir kim?

 Bugün ilham verici bir şeyler olsunda yazayım ,diye beklerken garsona bir kahve söyledim.'Kahve makinamız bugün bozuk', dedi. 'O zaman çay olsun 'dedim, bıkkın bir şekilde yürüyüp gitti. Elindeki adisyona bir çarpı koyup şekerliğin altına sıkıştırmayı da unutmadı. Elim çenemde masaya dayalı oturup dururken yanımda bir karaltı belirdi. Tepemde dikilen dalgalı saçlı kocaman kafalı, zayıfça, uzun boylu bir adam öylece bekliyor. Kirden tozdan rengi kaçmış yeşil mi gri mi belli olmayan kalın montun yakasını sıkı sıkıya kapatmış, fermuar boynuna kadar çekili. Ayağında yine rengi belirsiz koyu renkli bir pantolon, ayakkabılar sağlam ama sanki ayağına iki numara büyük. Tedirgin oldum birden. Orada oturan, çayını içip sigarasını tellendiren onca insan ,neredeyse hepsi adama şöyle bir bakıp ,sonra yokmuş gibi sessiziliğe kaçtı. Yanımdan gitmemekte ısrarlı, bekliyor, bana da sanki kal geldi derler ya o haldeyim. Çaresizce garsona baktım, yok. İlhamın geleceği varsa bile gelmez, gelmişse bile köşedeki çınar ağacının arkasından bana bakıyordur uzak uzak. O sırada elinde kağıt çay bardağı ile garson göründü, kirli kocaman ellerini montun cebinden çıkıp karton bardağı aldı, iki eliyle sımsıkı tuttu. Garson;' hadi 'dedi ,'al git çayını'. Gitmedi. Çayını teklifsizce ki tabiki beklemiyordum, masama bıraktı. Altında adisyon olan şekerliğe eliyle dalıp neredeyse bir avuç kağıtlı kesme şekeri cebine doldurdu. Kaskatı kesilmiş, hatta nefesimi tutmuş olabilirdim, nedensiz bir korkuyla. Oysa zarar vermeyeceği her halinden belli olan bir meczup, zavallı görünümlü, belki kimli belki kimsesizdi. Şekerleri aldıktan sonra çayını da alıp geldiği gibi sessizce hiç mi hiç konuşmadan uzaklaştı. Şekerlikte bir iki şeker kalmıştı. Garson çayımı getirip bıraktı. Tabi ki ilham da beni bıraktı, ağacın arkasından fıydı gitti. Bu günlük çayımı yalnız başıma yudumlamaya başladım..