maalesef..

Mübarek Ramazan ayı ile birlikte giren Mart ayının ilk haftası bitti bile. Mavi gökyüzüne pamuk pamuk serpilmiş beyaz bulutlar, etraf sabah sakinliği. Güneş bulutların ardından bakıyor. 

 Biraz yürüyüş iyi geldi. 

**

Bugün nasıl olduysa blog sayfası inanılmaz sayıda görüntüleme almış. Arada istatistik sayfasına bakıyorum, sayılar çok düşük. Normal tabi o kadar çok sosyal mecra var ki. Blog onlar arasında nostaljik kaldı. Sayıların artması o nedenle şaşırttı. Üstelik çok eski yemek ve tatlı tariflerim yeniden görüntüleme almış. Ramazan etkisi diyebiliriz. Benim bile unuttuğum tariflere kendim de göz attım. Çocuklar küçüktü ve zamanımın çoğu mutfakta geçiyordu. Başka sayfalardan tarif okuyup uygulamayı da severim. Bu konuda instagram yardımcım, keşif sayfası tariften geçilmiyor. Biliyorsunuz neye bakarsanız onu göstermek gibi bir durum var, sanırım algoritma dedikleri bu. Biraz can sıkıcı olabiliyor bir süre sonra. 

**

Dün sabah sahura kalktığımda alarmı kapatırken şöyle X'e bir göz attım, pazar gününden beri kayıp olan Ece bulunmuş, tarifsiz ,nedensiz bir mutluluk duydum.  Günlerdir izliyordum ekrandan, arama kurtarma çalışanlarının çabaları , ana babanın bulunacağına dair inancı beni de tıpkı diğer insanlar gibi etkilemişti. Bulunması memlekette bu haberi takip eden herkesi ,duymayan da kalmadı sanırım, sevince boğdu. 

Bu sabah ise yine aynı saatlerde Ece'nin maalesef hayata tekrar tutunmayı başaramadığını yazıyordu haberler. Allah rahmet eylesin. Kolay değil , inanılmazdı zaten dört gün dört gece ormanda bir başına aç açına , soğukta hayatta kalabilmesi. Kurtarıldığı andaki görüntüleri hemen sosyal medyaya düşmüştü, kendinde değil gibiydi ,bağırıyor, çırpınıyordu. Meğer son zamanlarıymış. Bu belki hayatta olduğu , yaşayacağı düşünüldüğü için , belki de o an bulanların sevincini paylaşmak için yayınlandı ama şimdi ailesine acı bir hatıra olarak kalacak. Çok çok üzücü, kahredici, iç acıtıcı.

 

Memlekette hep birlikte sevineceğimiz şeyler ,bir an kadar kısa sürüyor.