araba ve bir takım korkular.

Çınarcık in üzerinde beyaz bulutlar  sıra sıra dizili. Öyle güzel görünüyorlar ki. Ressam elinden çıkmış bir tablo gibi. Bizim buralarsa sönmüş kor gibi gri. Belki karşı kıyıdan da burası öyle görünüyordur. Takvimin yalancısıyım :) soğuklar bitti günüydü geçen gün, meğer yeni başlamış. Buz buz hava. Yakacık tarafları beyazlaşmış. Bizim mahalle İstanbul 'da herhalde en son kar yağan yerlerdendir. Buralara kar yağdıysa, diğer yerler diz boyu olmuş demektir. Bakalım bu pazar fena bir kar yağışı bekleniyor. 

Bu soğuk hava eskimeyen arkadaşlarla buluşmaya engel olmadı. Bu hafta iki günüm dost meclislerinde geçti. Dernek yemeği vardı, hem yardım toplandı ,hem eğlenildi. Diğer bir gün de bankadan eski çalışma arkadaşlarımızla buluştuk. Tabi bu buluşmalar güzel, lakin herkes ayrı bir köşesinde yaşıyor İstanbul'un ve buluşma için ortak nokta tespiti ve işte nasıl gidilecek nasıl dönüleceği buluşma ayarlamanın en düşünülen kısmı. Neyse derdimiz bu olsun sağ olsun sevgili bey benim şoförlüğümü yapmaya hiç üşenmez.  Buluşma mekanına götürdü ,almaya geldi  ,kıyamaz ,hiç şikayet etmez. 

Ehliyeti onun ısrarı ile yirmi beş yıl önce aldım. Yirmili yaşların başında geçirdiğim bir kaza bende travma yaratmış arabanın ön koltuğuna bile oturmaya çekinir olmuştum. Bu korkumu sevgili bey ile yendik, araba kullanmayı da onun ısrarları sonucu kendisinden öğrendim. Bu öğrenme süreci epey sancılı geçti, bol tartışmalı hem de öyle böyle değil tartışmalar. Küsüp arabadan indiğim zamanlar olmuştur bir kaç kez:) genelde araba kullanmayı bilenlere bu olay o kadar rahat bilinmesi ve anlaşılması gereken bir konu olarak geliyor ki acemiyi de kendi gibi düşünüyorlar. Neyse sayesinde iyi öğrendim sürücülüğü. O zamanlar düz vitesti araçlar ve sınav da tabi ,o arabalarla giriyorduk sınava. Şimdi otomatik vitesle de sınav yapılıyor ,en güzeli. Tabi ben ehliyeti  alıp ,kullanmada hala zorlanınca , düz vitese bahane bulup ,otomatik arabaya geçtik. 

İlk arabam ikinci el , kırmızı , tek kapılı Mazda idi.  Çok rahat bir arabaydı. Bazen keşke elden çıkarmasaydık diyorum .İlk sıfır arabamızı kredi ile alırken mecburen sattık. /Hey gidi hey ne kadar rahat araba kredileri alır ve öderdik/. Eşim de  rahat etti otomatik arabalarda, ne öyle vitesti debriyajdı uğraş dur. O zamanlar araba kullanmak bende bir keyifti ,işe arabayla gitmek, çocukları okula bırakmak, gezmelere gitmek falan. Sonradan  eziyet haline geldi, bir telaş eder ,bir panik yapar oldum. Çocukların okul zamanları onları getirip götürüyordum rahat rahat. Şimdi tedirgin oluyorum direksiyonda. Belki çok fazla trafik olması beni korkuttu bilmiyorum ama bunu aşmak ,tıpkı ilk zamanlar olduğu gibi/bu aralar en büyük isteğim galiba. Çünkü iyi gün var ,kötü gün var. Eve ikinci bir şoför lazım.  Tabi zor zamanlarda yine oturuyoruz sol koltuğa ama mecbur olununca. Acaba diyorum yaş ilerledikçe eski korkular yüzeye mi çıkıyor yine yeniden. Var mı böyle sonradan olan telaşlarınız, endişeleriniz sizin de ey güzel okuyucum?

Böyle işte, bol bulutlu manzaralı soğuk mu soğuk bir hava da bunlar geçti kalemden. Dışarda gaklayan martı ve kargalara da takılsa da arada kafam yine de bir şeyler yazmak iyi geliyor. 

Hepinize güzel bir pazar olsun...

Kestim..